Իրավաբանական գիտությունների դոկտոր, արդարադատության նախկին նախարար Գևորգ Դանիելյանը գրում է.
«Այսօր խորհրդային ադրբեջանում՝ խորհրդային իշխանությունների եթե ոչ հրահրմամբ, ապա բացահայտ թողտվությամբ սկսվեց սումգայիթյան ջարդը: Օրեր տևած այս ջարդերին խորհրդային զորքերը ուշանում էին ընդամենը «մի քանի ժամ»՝ ըստ Գորբաչովի մեկնաբանության:
Դրվագները իրենց վայրագությամբ բնավ չէին զիջում Հայոց եղեռնին: Անգամ շատ բան տեսած պրակտիկ աշխատողներիս ապշեցնում էին փողոցում բռնաբարության, գլխատման և այլ սահմռկեցուցիչ տեսարանները: Նպատակը ադրբեջանը իսպառ հայաթափելու միջոցով Արցախյան ազատագրական պայքարը բնում խեղդելն էր:
Այս և նմանաբնույթ իրադարձություններն էին, որ ստիպեցին Արցախցուն անկախանալ և տնօրինել սեփական ճակատագիրը, ինչը դեռևս շատերը, այդ թվում՝ միջազգային հանրույթ կոչված, հավուր պատշաճի չեն գիտակցում:
Խոնարհումս երջանկահիշատակ փաստաբան Ռուբեն Սահակյանին, որը, անսալով իրական վտանգը, անձամբ մեկնեց Սումգայիթ և պաշտպանեց տուժողների շահերը, ինչը նաև պետք է երաշխիք լիներ, որպեսզի իր շնորհիվ հնարավորինս անաչառ արձանագրված փաստերը նպատակասլաց օգտագործվեին հաջորդ սերնդի կողմից:
Ասելիքս չի վերաբերում մերօրյա զուտ կենցաղային աննշան տեսարանները բուռն քննարկման նյութ դարձնելու սիրահարներին ….»։
